Ποιοι μισθωτοί θεωρούνται διευθυντικά στελέχη ή πρόσωπα εμπιστοσύνης που εξαιρούνται από τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας
Ο Όρος Διευθυντής ή Προϊστάμενος κλπ, χρησιμοποιείται ευρέως, από μεγάλες κυρίως επιχειρήσεις ενώ πολλές φορές βλέπουμε τη «κακή» χρήση του, υπό την έννοια ότι ενώ οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τη θέση υφίστανται , στα δικαιώματα και ειδικά στο ζήτημα των Αμοιβών… Υπολείπονται !!!
Ποιοι μισθωτοί θεωρούνται διευθυντικά στελέχη ή πρόσωπα εμπιστοσύνης που εξαιρούνται από τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας
Κατά την έννοια του άρθρου 2 εδ. α΄ της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας (ΔΣΕ) της Ουάσιγκτον, που κυρώθηκε με το Ν. 2269/1920, ως πρόσωπα που κατέχουν θέση εποπτείας ή διεύθυνσης ή εμπιστοσύνης στην επιχείρηση, επί των οποίων, κατά τη ΔΣΕ αυτή,δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις της που αναφέρονται στο νόμιμο ημερήσιο και εβδομαδιαίο ωράριο των μισθωτών θεωρούνται εκείνα στα οποία, λόγω του ότι διαθέτουν εξαιρετικά προσόντα ή τους έχει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη ο εργοδότης, ανατίθενται καθήκοντα γενικότερης διεύθυνσης της επιχείρησης ή τομέα αυτής και εποπτεία του προσωπικού της, έτσι ώστε όχι μόνο επηρεάζουν αποφασιστικά τις κατευθύνσεις και την εξέλιξη της επιχείρησης,αλλά και διακρίνονται εμφανώς από τους άλλους μισθωτούς γιατί ασκούν δικαιώματα του εργοδότη σε μεγάλο βαθμό, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η πρόσληψη και η απόλυση του προσωπικού, η ανάληψη ποινικών ευθυνών σε σχέση με την τήρηση της νομοθεσίας στην επιχείρηση που ισχύει για την προστασία των εργαζομένων, και τα οποία αμείβονται με αποδοχές που υπερβαίνουν κατά πολύ τα ελάχιστα νόμιμα όρια αποδοχών τους ή τις καταβαλλόμενες στους άλλους μισθωτούς της επιχείρησης αποδοχές.
Δεν είναι όμως αναγκαίο να συντρέχουν στο πρόσωπο του διευθυντικού στελέχους όλες οι παραπάνω περιστάσεις για να χαρακτηρισθούν ως διευθυντικά στελέχη. Για τους λόγους αυτούς, τα πρόσωπα αυτά, αν και δεν παύουν να είναι μισθωτοί συνδεόμενοι με τον εργοδότη με σχέση εξαρτημένης εργασίας, εξαιρούνται της εφαρμογής των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας περί χρονικών ορίων εργασίας, περί εβδομαδιαίας αναπαύσεως, περί αποζημιώσεως για την υπερωριακή ή κατά Κυριακή εργασία τους, καθώς και περί χορηγήσεως της ετήσιας άδειας αναψυχής, οι οποίες είναι ασυμβίβαστες προς την εξέχουσα θέση τους που κατέχουν στην επιχείρηση και στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ανέλαβαν με τη σύμβασή τους.
Για όλα όμως τα παραπάνω είναι δυνατόν τα μέρη της σύμβασης (εργοδότης και εργαζόμενος – διευθυντικό στέλεχος), να συμφωνήσουν ελεύθερα να ισχύουν και γι’ αυτούς όλα ή μερικά από τα παραπάνω δικαιώματα των λοιπών εργαζομένων.
Για όλα τα παραπάνω έχουν κρίνει τα δικαστήρια μας με σειρά παγίων αποφάσεων, τόσο κατά το παρελθόν όσο και πρόσφατα.
[Βλ. ΑΠ 478/ 2014, 447/2015, 70/2002, 117/2006,1030/2005 κ.λπ.]
Άρθρο του Χρήστου Καρατζά [Νομικός- Σύμβουλος εργασιακών σχέσεων] από την Ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Συνεργασία» (ΠΙΜ Εργασιακή)