Η φορολογική περίοδος 2015, ουσιαστικά, έχει παρέλθει και οι συνάδελφοι λογιστές έχουμε αρχίσει να διερευνούμε τις διατάξεις του ΚΦΕ και των λιγοστών ερμηνευτικών που έχουν εκδοθεί ώστε να εντοπίσουμε τις εκπιπτόμενες και μη επιχειρηματικές δαπάνες των πελατών μας.
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να αναλύσουμε τις διατάξεις του άρθρου 22 και 23 του ΚΦΕ και να τις συσχετίσουμε με την βασική ΠΟΛ.1113 που εκδόθηκε στις 02.06.2015, με την ελπίδα ότι το φορολογικό πλαίσιο για τη χρήση 2015 θα παραμείνει όπως το γνωρίζουμε.
Με τον ΚΦΕ έχουν καθιερωθεί οι νέοι κανόνες για την έκπτωση από τα ακαθάριστα έσοδα των επιχειρηματικών δαπανών για τους ασκούντες επιχειρηματική δραστηριότητα είτε είναι φυσικά πρόσωπα, είτε είναι νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες.
Ο γενικός κανόνας είναι ότι «κατ ’αρχήν» εκπίπτουν όλες οι δαπάνες που πραγματοποιούνται προς το συμφέρον της επιχείρησης και δεν εμπίπτουν στον περιοριστικό κατάλογο των μη εκπιπτόμενων δαπανών του άρθρου 23.
Οι μη εκπιπτόμενες δαπάνες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
- σε αυτές που λόγω του είδους τους δεν εκπίπτουν χωρίς να απαιτείται η συνδρομή άλλου όρου ή προϋπόθεσης και
- σε αυτές που δεν εκπίπτουν μόνον κατά το μέτρο που υπερβαίνουν το τιθέμενο στο άρθρο αυτό αριθμητικό όριο.
Εκπιπτόμενες επιχειρηματικές δαπάνες
Κατά τον προσδιορισμό του κέρδους των φυσικών προσώπων που αποκτούν εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα, καθώς και των νομικών προσώπων και νομικών οντοτήτων, επιτρέπεται η έκπτωση όλων των δαπανών εφόσον πληρούνται αθροιστικά τα κατωτέρω εφόσον δεν εμπίπτουν στον περιοριστικό κατάλογο των μη εκπιπτόμενων δαπανών του άρθρου 23:
(α) Δαπάνες που πραγματοποιούνται προς το συμφέρον της οντότητας
Στις δαπάνες της περίπτωσης αυτής εμπίπτει κάθε δαπάνη, που κρίνεται απαραίτητη από τον επιχειρηματία ή τη διοίκηση της επιχείρησης, ανεξάρτητα εάν αυτή πραγματοποιείται δυνάμει νόμιμης ή συμβατικής υποχρέωσης, για την επίτευξη του επιχειρηματικού σκοπού, την ανάπτυξη των εργασιών, τη βελτίωση της θέσης της στην αγορά, εφόσον αυτή ενεργείται στα πλαίσια της οικονομικής αποστολής της ή κατά τις συνήθεις εμπορικές συναλλαγές της και μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία εισοδήματος ή άλλως αποβλέπει στη διεύρυνση των εργασιών της και στην αύξηση του εισοδήματος της ή στην υλοποίηση δράσεων στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Δεν επιτρέπεται, δε, στη φορολογική αρχή να ελέγχει τη σκοπιμότητα και το προσήκον μέτρο των δαπανών αυτών, εκτός αν τούτο ορίζεται ρητά και ειδικά στο νόμο (π.χ. ενδοομιλικές συναλλαγές).