Να στείλω ΜΥΦ ή να μη στείλω;
ΜΕΡΟΣ Α. Να ζει κανείς ή να μη ζει;
(αχ βρε έρμε Άμλετ… νόμιζες ότι είχες ερωτήματα κι εσύ. Που να “ξερες. Γατάκι!)
Κάποτε σε ένα συνέδριο ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης, ήταν ένας διαπρεπής ομιλητής. Ήθελε να βρει ένα τρόπο να προσελκύσει το κοινό του από το πρώτο λεπτό της ομιλίας του. Οπότε επέλεξε να ξεκινήσει με ένα ανέκδοτο. Ένα καταπληκτικό ανέκδοτο. Το καλύτερο ανέκδοτο που ξεστόμισε ποτέ ανθρώπινο στόμα.
Το κοινό τον λάτρεψε από την πρώτη στιγμή. Δεν μπορούσαν να κρατηθούν στις θέσεις τους από τα γέλια. Τότε ο ομιλητής επανέλαβε το ίδιο ανέκδοτο. Ήταν τόσο καλό που είχε τα ίδια αποτελέσματα.
Όμως ο ομιλητής συνέχισε χωρίς να τον επηρεάσουν οι αντιδράσεις και επανέλαβε το ανέκδοτο. Αυτή τη φορά ο κόσμος άρχισε συνηθίζει το καταπληκτικό ανέκδοτο και οι αντιδράσεις ήταν μετριασμένες. Απτόητος ο ομιλητής συνεχίζει να επαναλαμβάνει το ανέκδοτο. Το κοινό άρχισε να αναρωτιέται, μιας και το ανέκδοτο μετά από τόσες φορές άρχισε να χάνει τη μαγεία του. Συνεχίζει όμως ο ομιλητής. Ακάθεκτος επαναλαμβάνει ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο ανέκδοτο, μέχρις ότου κανείς στην αίθουσα δεν γελούσε πια. Αντίθετα, οι άνθρωποι άρχισαν να κοιτιούνται μεταξύ τους σαν χαζοί, δίχως να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Τότε ο ομιλητής ρώτησε:
“Έχετε παρατηρήσει ότι είναι σχεδόν αδύνατον να γελάσουμε με κάτι όταν επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, αλλά συνεχώς στη ζωή μας κλαίμε με τα ίδια και τα ίδια πράγματα;”
Ποια είναι αυτή η “μυστήρια δύναμη” που σε οδηγεί συνέχεια στα ίδια προβλήματα και σε παρόμοιες καταστάσεις;
Τι είναι αυτό που δίνει τροφή στη μιζέρια σου;
Τι είναι αυτό που δε σε αφήνει να ξεφύγεις πια από αυτήν την ψυχολογία του θύματος;
Τι είναι αυτό που δυναμώνει το θυμό σου;
“Η κυβερνήσεις, οι ειδικοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, οι θεσμοί, η οικονομική κατάσταση, οι πελάτες, οι συνεργάτες, κλπ… κλπ…”
Οκ. Μαζί σου.
Όλα αυτά όμως δεν είναι στο χέρι σου να αλλάξουν. Με αυτήν την λογική η θυματοποίησή σου είναι σίγουρη και ο πόνος σου εγγυημένος. Αιώνιο κλωτσοσκούφι στα πόδια ανόητων. Άβουλο σκλαβάκι στα χέρια αφεντάδων. Χανουμάκι στην αυλή του πασά.
Ξύπνησε ο πασάς χαρούμενος σήμερα; Θα ζήσεις.
Θέλει να δοκιμάσει καινούργια “κολπάκια”; Στήσου.
Έχει τις μαύρες του; Τη γάμησες.
Αυτό θέλεις;
Γιατί αν απαντήσεις όχι, θα πρέπει να αλλάξεις κάτι που έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις. Τι είναι αυτό;
Κάποιοι καλοί συνάδελφοι τρέχουν σε διαβουλεύσεις με τους παράγοντες. Τα κίνητρά τους αγνά και γνήσια. Η προσπάθειά τους τεράστια. Τα ευχαριστώ, όσα κι αν είναι αυτά, είναι λίγα. Το αποτέλεσμα; Λίγα λόγια παρηγοριάς στην καλύτερη και μπόλικες δικαιολογίες.
“Έχουν στείλει πολλοί ΜΥΦ οπότε δεν μπορεί να αλλάξει κάτι ουσιαστικό τώρα”.
Κι εσύ το πιστεύεις και πέφτεις στην παγίδα να κατηγορήσεις τους συναδέλφους που έστειλαν.
Πλάκα με κάνεις !!! (να το πω και με σύνταξη βόρεια).
Εδώ άλλαξαν την προκαταβολή στα νομικά ενώ είχαμε στείλει όλοι δηλώσεις. Άλλαξαν τα ποσά επιδοτήσεων για τους αγρότες, ενώ είχαν σταλεί κάποιες χιλιάδες δηλώσεων.
Θα τους πείραζε ο κόπος κάποιων συναδέλφων;
Τώρα τους έπιασε “ο πόνος”;
Ποιος δουλεύει ποιον;
Διαίρει και βασίλευε αδερφέ. Φάε τώρα την πεπονόφλουδα και μάλωνε με τον συνάδελφο που έστειλε ΜΥΦ.
“Φταίει ο συνάδελφος”.
Θα σου το πω όσο πιο ευγενικά μπορώ… κούνια που σε κούναγε.
Και μετά ρωτάς αν πρέπει εσύ να στείλεις ΜΥΦ.
Λες και οοοολα τ” άλλα είναι μια χαρά και αυτό είναι το πρόβλημα.
Το να κάνεις αυτήν την ερώτηση είναι σαν να συζητάς για το αν θα πρέπει να υπακούσεις και να κάτσεις στα τέσσερα την ώρα που σε βιάζουν.
Και δεν καταλαβαίνεις ότι η ερώτηση και μόνο κρύβει από πίσω της τη συμφωνία σου για τον βιασμό. Όταν διαπραγματεύεσαι τη στάση για το πήδημα, θεωρείς το πήδημα δεδομένο, και έπειτα συζητάς για τις “τεχνικές λεπτομέρειες”. Στην καλύτερη η απάντηση που θα πάρεις θα είναι: “…ωραία… καταλαβαίνω… διάλεξε εσύ τη στάση που θα πηδηχτείς”. Και μετά νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται χωρίς τη θέλησή σου. Εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτα με όλα αυτά.
Σε έχουν απορροφήσει τόσο πολύ τα καθημερινά σου καθήκοντα που έπαψες να βλέπεις πια τι είναι αυτό που κάνεις και πως το κάνεις στον εαυτό σου. Γιατί μην γελιέσαι… όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι μυαλού. Τίποτα περισσότερο. Αλλά και τίποτα λιγότερο. Πρόσεξε όμως. Το παιχνίδι τελειώνει τη στιγμή που θα συμφωνήσεις στον “βιασμό”. Μετά ο πόνος γίνεται πραγματικός. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτό που αισθάνεσαι.
Το πείραμα
Μπορεί ακόμα να έχεις τις αντιρρήσεις σου για το αν συναινείς ή όχι, αλλά θα μοιραστώ μαζί σου ένα πείραμα που έγινε σε μία φυλακή της Αμερικής από φοιτητές ψυχολογίας κατά τη διάρκεια της διδακτορικής τους διατριβής. Όταν άκουσα την ιστορία αυτή σε ένα σεμινάριο, σοκαρίστηκα!
Βάλανε κάμερες σε έναν διάδρομο και ζητήσανε από είκοσι γυναίκες να περπατάνε φυσιολογικά σε αυτόν. Οι γυναίκες ήταν ντυμένες επίσης φυσιολογικά, χωρίς κάποιο προκλητικό ένδυμα που θα μπορούσε να επηρεάσει το αποτέλεσμα του πειράματος.
Η λεπτομέρεια ήταν η εξής:
Τρεις από τις είκοσι γυναίκες, είχαν περάσει την σκληρή εμπειρία ενός βιασμού. Έπειτα έδειξαν την ταινία αυτή, σε πέντε κατά συρροή βιαστές οι οποίοι είχαν ομολογήσει τις πράξεις τους. Τους ζήτησαν να διαλέξουν από τις είκοσι, τις πέντε πιο “ελκυστικές” προς αυτούς για ερωτική πράξη. Το σοκαριστικό ήταν ότι και οι πέντε βιαστές είχαν σαν κοινή επιλογή τις τρεις, οι οποίες είχαν βιαστεί, ενώ οι υπόλοιπες επιλογές διέφεραν.
Καλό θα είναι στο συγκεκριμένο παράδειγμα να μην πέσουμε στην παγίδα να συμπεράνουμε ότι οι γυναίκες αυτές “ήθελαν” να βιαστούν.
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει και δεν αξίζει να περάσει μία τέτοια σκληρή δοκιμασία. Είναι απάνθρωπο και πάνω απ” όλα είμαστε άνθρωποι.
Ο εισηγητής όμως συνέχισε και μας έδωσε ακόμα ένα παράδειγμα ώστε να γίνει πιο ξεκάθαρο το συμπέρασμα και να ξεφύγουμε την παγίδα του “ήθελαν”.
Ξέρεις πως, τα λιοντάρια επιλέγουν τη λεία τους;
Κοιτούν. Για ώρες. Παρατηρούν ένα κοπάδι από βουβάλια και κοιτούν ποιο θα είναι το θύμα τους. Και επιλέγουν το ποιο “αδύναμο”. Όχι σε όρους σωματικής διάπλασης ή επάρκειας, γιατί αν ήταν έτσι θα επέλεγαν μόνο τα νεαρά ή κουτσά ζώα, ενώ όλοι μας έχουμε δει ντοκιμαντέρ να ορμάνε σε ενήλικα μεγαλόσωμα ζώα. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο η σωματική διάπλαση του υποψήφιου θύματος, αλλά “κάτι άλλο”.
Εδώ το παράδειγμα γίνεται πιο ξεκάθαρο.
Αποκλείεται ένα ζώο να θέλει να γίνει το θύμα στα σαγόνια κάποιου άλλου ζώου. Η “επιλογή” του θανάτου δεν υπάρχει στα ζώα. Και όμως, κάτι υπάρχει σε άλλο επίπεδο.
Θέλεις να ξεφύγεις από την ψυχολογία του θύματος;
Θέλεις να μην σε επηρεάζουν αυτά που φαίνεται ότι συμβαίνουν και να κάνεις τη δουλειά σου με χαρά και ηρεμία; Γιατί όλο αυτό είναι δυνατόν να συμβεί, απλά σου έχει διαφύγει η λύση. Γλίστρησε από τα δάχτυλά σου ενώ εσύ ήσουν απορροφημένος με την καθημερινότητα. Να θυμάσαι όμως ότι η λύση είναι διαθέσιμη πάντα για σένα. Αρκεί να την ζητήσεις.
Αν μία κατάσταση δεν είναι ευχάριστη, θα πρέπει να αλλάξει κάτι ώστε αυτή να μεταβληθεί. Θα συμφωνήσεις ότι είναι ανόητο να περιμένει κάποιος να αλλάξει κάτι, κάνοντας τα ίδια πράγματα. Τι είναι αυτό το κάτι όμως; Όπως είπαμε παραπάνω το να περιμένεις να αλλάξουν “οι άλλοι” (όποιοι κι αν είναι αυτοί) ώστε να αλλάξει αυτό που περνάς, είναι στην καλύτερη περίπτωση πολύ κουραστικό και πάντα έχει αποτελέσματα που δεν διαρκούν.
Αυτό το έχεις νιώσει καλά στο πετσί σου μέχρι σήμερα.
Είναι η “μυστική σχέση” που έχει το θύμα με τον θύτη, αυτό που σου έχει διαφύγει. Και λέω “μυστική” γιατί ποτέ μέχρι σήμερα δεν κάθισες να την παρατηρήσεις. Τη θεωρείς δεδομένη και υπαρκτή, κάτι πέρα από τις δυνάμεις σου για αλλαγή. Κάτι που συμβαίνει σε εσένα χωρίς τη δική σου θέληση. Και όμως, η λύση βρίσκεται στην παρατήρηση αυτής της σχέσης. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από μία φυλακή αν δεν γνωρίζει ότι υπάρχει φυλακή γύρω του και ότι αυτός είναι μέσα. Η σχέση ενός θύτη και ενός θύματος θα πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά, αν πραγματικά θέλεις να ξεφύγεις από τον κύκλο αυτόν.
Για να υπάρχει μία σχέση απαιτούνται δύο συστατικά
Ο στόχος και η απόφαση για συμφωνία. Με πιο απλά λόγια, για να έχει υπόσταση μία σχέση θα πρέπει:
α) τα δύο μέρη να έχουν κοινό στόχο και
β) να έχουν αποφασίσει να συμφωνήσουν σε μία μορφή συνεργασίας ώστε να πετύχουν τον στόχο.
Αν κάτι από τα δύο δεν υπάρχει, η σχέση πλέον δεν υφίσταται. Αυτό έχει εφαρμογή σε οποιαδήποτε σχέση, είτε είναι για παράδειγμα επαγγελματική, ερωτική, φιλική κλπ. Αν δεχθούμε ότι υπάρχει κάποιου είδους σχέση μεταξύ θύτη και θύματος, αν και όχι τόσο ξεκάθαρη όσο σε άλλες, θα πρέπει να έχουν εφαρμογή τα παραπάνω.
Αυτό ήταν. Τόσο απλό.
Μόλις έκανες ξεκάθαρο κάτι που ήταν καλά κρυμμένο μέσα στο νου σου. Μόλις άνοιξες τα μάτια σου και είδες τη φυλακή που βρίσκεσαι. Μπορεί να μην αισθάνεσαι ακόμα την πραγματική αλλαγή που έγινε μόλις τώρα μέσα σου, αλλά αν για μία στιγμούλα μόνο πατήσεις μία παύση στις σκέψεις σου και δεχθείς την παραπάνω απλή αλήθεια, θα δεις κάποιο φως στην άκρη του τούνελ. Γιατί αν αφήσεις τη λογική να σου μιλήσει, θα ανακαλύψεις ότι η παραπάνω απλή σκέψη σου αποκαλύπτει ότι έχεις τη δύναμη να βγεις από αυτήν την σχέση.
Αν σήμερα αισθάνεσαι θύμα των καταστάσεων, και δεν σε αδικώ, και πραγματικά θέλεις να βγεις από αυτόν τον κύκλο, γιατί πολύ απλά βαρέθηκες τον πόνο και τα δάκρυα, δες πόσο καλά μπορεί να σε υπηρετήσει η παραπάνω σκέψη.
Αλλάζοντας τον στόχο ή την απόφαση για συμφωνία, απλά δεν υπάρχει η σχέση αυτή. Και αν δεν υπάρχει η σχέση θύτη και θύματος, ποιος είναι τώρα το θύμα και ποιος ο θύτης; Με άλλα λόγια η παραπάνω απλή σκέψη σου έδωσε πίσω τη δύναμη την οποία νόμιζες ότι έχασες. Και λέω νόμιζες, γιατί τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούργιο για σένα. Ήδη τα γνωρίζεις, απλά μέχρι τώρα και για διαφόρους λόγους, είχες επιλέξει να μην τα δίνεις σημασία.
Στα επόμενα μέρη αυτής της δημοσίευσης θα σου δείξω πως πρακτικά μπορείς να εφαρμόσεις τις παραπάνω αλλαγές.
Θα σου δείξω την αξία της θέσπισης του στόχου και τους κανόνες για τη λήψη αποφάσεων, και πως μπορούν αυτά να εφαρμοστούν σε όλα τα πράγματα και όλες τις καταστάσεις.
Κλείνοντας, πιθανώς να ρωτήσεις:
“Εσύ έστειλες ΜΥΦ;”
– Όχι.
“Θα στείλεις;”
– Αν δεν το ακυρώσουν, ναι.
“Πότε;”
– Θα σου το πω την επόμενη μέρα που θα τις έχω στείλει.
“Τι θα έλεγες σε έναν συνάδελφο που ήδη τις έχει στείλει;”
– Καλά έκανε. Και τι με νοιάζει εμένα;
“Μα έτσι φεύγουν και οι ελάχιστες πιθανότητες να ακυρωθεί το μέτρο και να δείξουμε για μία φορά ότι σαν κλάδος έχουμε δύναμη”
– Αν νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις αυτούς που παίρνουν αποφάσεις, μάλλον κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και πολεμάς ανεμόμυλους. Εξάλλου αυτός που πραγματικά έχει δύναμη δεν χρειάζεται να το δείξει σε κανέναν. Απλά την έχει. Αντιθέτως, ο αδύναμος σπαταλάει το χρόνο του με το να προσπαθεί να αποδείξει συνεχώς στους άλλους ότι την έχει.
“Δηλαδή τι να κάνω;”
– Αν διαβάζεις αυτήν τη δημοσίευση για να δεις τι θα κάνεις με τις ΜΥΦ, καλύτερα να το κλείσεις και να πας για τσίπουρο. Και δεν ειρωνεύομαι, ούτε κοροϊδεύω. Ίσως εκεί θυμηθείς ότι δεν έχει καμία σημασία το τι “θα” κάνεις, αλλά το πως σκέφτεσαι τώρα.
Πράττεις όπως σκέφτεσαι. Και αν σκέφτεσαι σαν θύμα, θα πράττεις πόνο.
Και μετά θα ψάχνεις θύτες για να δικαιολογήσεις τον πόνο αυτόν.
Ακόμα να το καταλάβεις αυτό; Κοίτα γύρω σου. Όταν σπέρνεις ανέμους, θα θερίζεις θύελλες… δεν γίνεται διαφορετικά!
Από τον Γιάννη ΜαρινίδηΟικονομολόγος – Φοροτεχνικός | Σύμβουλος Επιχειρήσεων | Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης |
Πηγή : https://www.proseminars.eu/blog_articles/myf_nasteilo/